بالکینگ چسبیده یا رشد زئوگلیایی
رشد سریع نامطلوب باکتری های تشکیل دهنده لخته تحت عنوان بالکینگ چسبیده یا رشد زئوگلیایی نامیده می شود. نتیجه این رشد، تولید ذرات لخته شناور و ضعیف می باشد. ذرات لخته ضعیف ممکن است به سادگی شکسته شوند که به تولید ذرات بسیار ریز فرار و ذرات لخته شناور که به سختی متراکم می شوند، در زلال سازی ثانویه منجر می شود. رشد زئوگلیایی ممکن است همراه با تولید و تجمع کف سفید مواج در سطح تانک هوادهی باشد. رشد زئوگلیایی همچنین ممکن است به صورت لایه سفید لزج یا سفید خاکستری روی سرریزها و دیواره های زلال ساز ثانویه آشکار شود.
واژه زئوگلیا از نام گونه ای از باکتری ها به اسم زئوگلیا رامیگرا (Zoogloea Ramigera) بدست آمده است. این باکتری یکی از اولین باکتری های تولید کننده لخته است که به عنوان باکتری های مولد بالکینگ در لجن فعال شناسایی شده است. یک سری شرایط خاص بهره برداری وجود دارد که با رشد سریع و نامطلوب باکتری های تشکیل دهنده لخته در ارتباط است (جدول ۱). این شرایط شامل F/M بالا و یا پایین، MCRT بالا، HRT طولانی، کمبود مواد غذایی و حضور cBOD با قابلیت تجزیه آسان است.
بسیاری از باکتری های تشکیل دهنده لخته شامل زئوگلیا رامیگرا باکتری های مطلقاً هوازی، میله ای شکل و گرم منفی هستند. این باکتری ها در طول رشد سریع، مقدار زیادی پلی ساکاریدهای برون سلولی ژلاتینی تولید می کنند. پلی ساکاریدها در فاضلاب نامحلول بوده، دارای چگالی کمتر از فاضلاب و خاصیت نگهداری آب هستند. اگر حباب های هوا و گازها در درون پلی ساکاریدها به دام بیفتند، ممکن است کف تولید شود. کف متداول بالکینگ چسبنده به صورت سفید مواج است.
دو نوع رشد زئوگلیایی وجود دارد. این دو نوع شامل طرح “انگشتی مانند” یا برجستگی های دندانه ای شکل (شکل ۱) و طرح “نامنظم” یا کروی شکل (شکل ۲) است. رشد زئوگلیایی نامنظم دارای شکل مشخصی نیست.
رشد زئوگلیایی را می توان با استفاده از پایش میکروسکوپی یک لام مرطوب در لجن فعال شناسایی کرد. رشد زئوگلیایی در ذرات لخته را می توان با بزرگنمایی ۱۰۰ مشاهده کرده و حضور آنها را به راحتی با رنگ آمیزی متیلن بلو بررسی نمود.
جدول ۱ – شرایط بهره برداری مرتبط با رشد زئوگلیایی
|
F/M بالا |
|
MCRT بالا |
|
HRT بالا |
|
کمبود ماده غذایی |
|
حضور cBOD آماده تجزیه |
شکل ۱ – رشد زئوگلیای انگشتی مانند
شکل ۲ – رشد زئوگلیای نامنظم
کنترل
شکل بالکینگ چسبنده را می توان با یک سری تمهیدات مربوط به بهره برداری، برطرف نمود. این تمهیدات شامل تطبیق F/M ، MCRT و HRT و به کار بردن دوره ها یا نواحی بی اکسیژن (Anoxic) و اقزودن مواد شیمیایی می باشد. اگرچه کلرزنی می تواند باکتری های تشکیل دهنده لخته را از بین ببرد، افزودن کلر ممکن است به راحتی رشد زئوگلیای ضعیف را پراکنده و متفرق نماید که نتیجه آن فرار جامدات ریز از زلال ساز ثانویه می باشد.
به دلیل آنکه بسیاری از باکتری های تشکیل دهنده لخته دارای رشد بسیار سریع، مطلقاً هوازی می باشند، به کار بردن دوره ها یا نواحی بی اکسیژن با مدت زمان ۲ – ۱ ساعت ممکن است رشد این باکتری ها را کنترل نماید. پلی ساکاریدهای ترشح شده از باکتری های تشکیل دهنده لخته دارای سطح زیادی هستند که شدیداً باردار می باشند. بار سطحی خالص پلی ساکاریدها ممکن است به صورت آنیونی یا کاتیونی باشد. بنابراین، افزودن یک پلیمر با بار مناسب به ورودی زلال ساز ثانویه ممکن است در به دام انداختن جامدات ریز و بهبود قابلیت ته نشینی جامدات کمک نماید.
مشخصات منبع مورد استفاده:
[restrict level=4]
[table id=28 /]
[/restrict]